Δημοκρατία…ή Δήμιο - κρατία ;

Διανύουμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο, κοινωνικοπολιτικών αλλά και πολιτισμικών εξελίξεων.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα και ευχάριστων, σίγουρα όμως ενδιαφερόντων…!

Πολύ συχνά η μνήμη μου ανατρέχει σε διάφορα επίκαιρα, ή μάλλον σύγχρονα, ή μάλλον διαχρονικά φαινόμενα και προβληματισμούς, σε σχέση με τις σχέσεις των σχέσεων στην Δημοκρατία. Κυρίαρχο θέμα μου είναι η πεποίθηση πως στην αρχαία Ελλάδα (των δημοκρατικά πορευμένων περιοχών της δηλαδή)  οι φιλόσοφοι έπρεπε να ασχοληθούν με την πολιτική, και οι πολιτικοί να γίνουν φιλόσοφοι.

Η περίοδος είναι πολύ δύσκολη, και όχι μόνον δημοσιονομικά, πράγμα εξαιρετικής σημασίας για την βιωσιμότητα του λαού (και όχι της μάζας ή του όχλου), αλλά σε εξίσου μεγάλο βαθμό πολιτισμικά και θεσμικά. Είναι ανάγκη να ξανασκεφτούμε όλα αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε κεκτημένα, χωρίς απαραίτητα και να είναι. Ας πούμε για παράδειγμα, τον συνδικαλισμό. Κεκτημένο! Για ποιόν;

Ο καλός μας δάσκαλος για παράδειγμα, ο Ισοκράτης (436 -338 π. Χ.) πολλά χρόνια πριν είχε πει:

"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία"

Για ποιόν λόγο πρέπει να το ξαναθυμόμαστε αυτό; Για ποιόν λόγο να παραμένει επίκαιρο;

Ένας άνθρωπος ο οποίος μου είναι πολύ συμπαθής μου είπε κάποτε πως θα έπρεπε να γίνει τούτο: «οι άρχοντες, θα ήταν δίκαιο να δηλώνουν τα έσχες των πριν αναλάβουν τα πόστα, και με το πέρας να δηλώνουν τα πόθεν, και εάν υπάρχει αδικαιολόγητος πλουτισμός, να τους κατασχεθούν παρ’ αυτά. Αλλά όχι να τους επιβληθεί, να το πράξουν οι ίδιοι». Αλλά πριν τους εναποθέσουμε όλες τις ευθύνες, ας καθαρίσουμε τους καθρέπτες από την σκόνη και να προσπαθήσουμε να κοιταχτούμε.

Τέλος με αυτά, διότι κουράζομαι και εγώ γράφοντάς τα ως ιδανικές λύσεις.

Κάνοντας τις διάφορες περιηγήσεις μου στο παρελθόν (λένε πως ο καλύτερος τρόπος για να πας μπροστά, είναι να κοιτάξεις πίσω) θυμήθηκα και κάτι άλλο. Όταν ήμουν πολύ μικρός, συνηθίζαμε στα μέρη όπου μεγάλωσα και διδάχθηκα την ισότητα, κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς να φιλοξενούμε στα σπίτια μας, αρχικά ως κατοικίδια και έπειτα ως αντικείμενα θυσίας, γαλοπούλες. Και τότε, πριν την σφαγή, συνηθίζαμε ικανοποιώντας τον εγωισμό μας και θέλοντας να αποδείξουμε τις ικανότητες διαχείρισης στους γονείς μας, να διοργανώνουμε γαλοπουλομαχίες. Αφάνταστα κακόγουστο θέαμα (σκέφτομαι εκ των υστέρων …πια) το οποίο μας γέμιζε αυτοπεποίθηση και μεγαλομανία. Και φυσικά, ο κάτοχος της νικήτριας γαλοπούλας ήταν για την υπόλοιπη ημέρα ο άρχοντας της συνοικίας. Ο χαμένος, εάν ακόμη ζούσε το κατοικίδιό του, προπονούνταν για την επόμενη ‘μάχη’.

Δεν κατάλαβα ποτέ ποιός ήταν στην τελική ανάλυση η όρνιθα, εμείς ή η γαλοπούλα.

Μου κάνει φοβερή εντύπωση το γεγονός πως ξαναβλέπω τούτες τις μέρες σχεδόν σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας το ίδιο θέαμα.

Μόνο που τώρα φοράνε γραβάτες…

GerminioRum

"Open air..."

Πράγματι, είναι πολύ ωραία στην Αθήνα τούτες τις μέρες…!

Πληροφορήθηκα για ένα ανοιχτό, στην κυριολεξία, φεστιβάλ ταινιών που γίνεται στο κέντρο της πόλης, στο κατά την γνώμη μου πιό Κέντρο. Και ασφαλώς προτίμησα να αφήσω για λίγο τα βιβλία που με μαθαίνουν αυτό το διάστημα και, να μορφωθώ κινηματογραφικά. Ακούγοντας επίσης τα ονόματα των σκηνοθετών (σκηνοθετών, διότι εκείνη την ημέρα επρόκειτο για προβολές ταινιών μικρού μήκους) δελεάστηκα η αλήθεια είναι, κυρίως επειδή μου φάνηκαν γνωστά, πράγμα το οποίο δεν ίσχυσε…!

Αφού λοιπόν έχασα ένα rendez-vous το οποίο κανονίστηκε κακήν – κακώς, προτίμησα να ακολουθήσω την ήδη προγραμματισμένη συνάντησή μου με τον Κινηματογράφο.

Ξέρεις, είναι πολύ ωραία να παρευρεθείς σε ένα ανοιχτό με όλες τις σημασίες της λέξης καλλιτεχνικό δρώμενο. Πράγμα για το οποίο είμαι εξαιρετικά υπέρμαχος. Μερικές φορές βέβαια, αυτό το «ανοιχτό» πρέπει να το τακτοποιήσω κάπως στην σκέψη μου…

Έτσι λοιπόν αφού επιβιβάστηκα στο λεωφορείο, ξεκίνησα την διαδρομή μου για τον όμορφο προορισμό. Κατά την διάρκεια αυτής, σκέψεις νανούριζαν το τσερβέλο μου για την μορφή και την δράση του Πολιτισμού και των Τεχνών. Και ξαφνικά, η υπέροχη πραγματικότητα με προσγείωσε στο τώρα όταν η φωνή του οδηγού βροντιδώς (για να την ακούσουν και κάποιοι αφηρημένοι επιβάτες των τελευταίων θέσεων όπως ήμουν εγώ) λάλησε πως η διαδρομή ετερματίσθη διότι στο κέντρο της πόλης διαδραματιζόταν συγκέντρωση αυτοκινητιστών ταξί. Οι ταρίφες δηλαδή είχαν κλείσει το Σύνταγμα.

Ευτυχώς δεν ήμουν σε πολύ μακρινή απόσταση από τον προορισμό μου και επέλεξα να περπατήσω από το να επιβιβαστώ στο μετρό. Και συνέχισα έτσι τις σκέψεις για τον Πολιτισμό, όπου τώρα εισήχθησαν και κάποιες που αφορούσαν την κοινωνική πραγματικότητα.

Πως θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει Πολιτισμός χωρίς Κοινωνία;

Φθάνοντας στον τόπο προβολής, πολύ ωραία επιλογή χώρου, διαπίστωσα την προσέλευση του κόσμου. Εντυπωσιάστηκα. Ομολογώ, δεν πιστεύω πως ήταν τέτοια επειδή ήταν δωρεάν. Αλήθεια οι άνθρωποι θέλουν δράσεις πολιτιστικού περιεχομένου.

Αφού έθεσα σε λειτουργία τις ικανότητες σκοποβολής μου, συνέλαβα μία κατάλευκη πλαστική κεκλιμένη καρέκλα να με περιμένει γεμάτη ενθουσιασμό και αρέντεψα να την συντροφεύσω.

Ακουγόταν από τα μεγάφωνα μία ενδιαφέρουσα κλασσικονεοπόπ ηλεκτρονική μουσική, κατάλληλη σουρεαλιστικά βλέποντας την πλαϊνή μεριά του Παρθενώνα και en face την άσπρη οθόνη που θα φιλοξενούσε τις εικόνες των κινηματογραφιστών. Προς το παρόν είχε πάνω της το λογότυπο του Φεστιβάλ και τους χορηγούς (ασφαλώς όλα έχουν το τίμημά τους, και μερικές φορές καλώς).

Μετά τις ευχαριστίες των διοργανωτών για την ανταπόκριση του κοινού και την παρουσίαση των ταινιών που θα ακολουθούσαν ξεκίνησε η προβολή της πρώτης.

Ωραία!

Ήπια μία γουλιά νερό και στρώθηκα στην καρέκλα.

Μετά από πολύ λίγο μία γυναικεία φωνή με ρώτησε κάτι, που αργότερα κατάλαβα πως αφορούσε τις διπλανές μου καρέκλες. Στογγυλοκάθησε και εκείνη, με τον απαραίτητο θόρυβο και τον φίλο της να μην αντιλαμβάνεται πως υπήρχαν και άλλοι έμψυχοι στον χώρο προβολής. Και μόλις ανακουφίστηκα (μιάς και είμαι ελαφρά περίεργος και μυγιάγγιχτος) από το περιβάλλον αισθάνομαι την πλάτη της καρέκλας μου να γέρνει ελαφρά προς τα πίσω, μέχρι να διαπιστώσω πως ήταν ακουμπισμένος ο αγκώνας του δεξιού χεριού της εν λόγου κορασίδως.

Δεν βαριέσαι, λέω μέσα μου, πάλι καλά που νέα παιδιά στηρίζουν τέτοιες δράσεις.

Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και ξάφνου, μιάς άλλης δεσποινίδος η οποία δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα της από την ώρα που εμφανίστηκε, κρούει το κινητό της τηλέφωνο και αρχίζει να θεωρεί πως ευρίσκετε σε καφετέρια. Αφού λοιπόν την κοίταξα πολύ γλυκά με τα φρύδια μου να σχηματίζουν γωνία 120 μοιρών, εξαφανίστηκε…! Ευτυχώς είναι ανοιχτή προβολή!

Και όλες αυτές μου οι αντιδράσεις προέκυπταν από το γεγονός πως οι προβολές δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητες.

Προς το τέλος των προβολών αισθάνθηκα μια επιμελώς επίμονη, ρυθμικά συγχρονισμένη ανάσα. Προς στιγμή ανησύχησα και, γυρνώντας το κεφάλι μου είδα ένα σκυλάκι (καθόλου ωραίο) να υποφέρει από την ζέστη και την επιθυμία της πατρόνας του να παρακολουθήσει το θέαμα.

Ομολογώ πως δεν άντεξα να παρευρίσκομαι άλλο και αποφάσισα να εγκαταλείψω την θέση μου και κατευθύνθηκα στο μετρό.

Στην διαδρομή, θυμήθηκα πως την ίδια βραδιά εξελίσσονταν οι παραστάσεις της Λυρικής Σκηνής στο Ηρώδειο στο πολύ ενδιαφέρον έργο του Giuseppe Fortunino Francesco Verdi, “Nabucco”.

Εκεί δίπλα, δίπλα από εκεί που ήμουν. Στον ίδιο χώρο, αέρα.

Στον ανοιχτό αέρα της γειτονιάς που βρισκόμουν είχε δύο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πολιτιστικές και πολιτισμικές εκδηλώσεις.

Ενδιαφέροντα πράγματα στον ίδιο αέρα. Να τελικά που ο αέρας, μερικές φορές είναι καλό να μπαίνει μέσα μας….ειδικά τόσο πλούσιος.

Και να που αυτός ο αέρας κούνησε τους μύες του προσώπου μου και μου χάρισε μία ευχαρίστηση που εκδηλώθηκε με το αυθόρμητο χαμόγελο στο τέλος της βραδιάς μου.

Πράγματα στον ανοιχτό αέρα…

GerminioRum

"Χωρίς τίτλο"

Τολμήσατε; Ε, τολμήστε ντε…!

Με πολύ ενδιαφέρον είδαμε το κείμενο «Τολμήστε» των «Αγανακτισμένων καλλιτεχνών και διανοουμένων» του τόπου και της Ευρώπης (μιας και αρκετοί δεν δρουν μόνον εντός των εδαφικών συνόρων).

Είναι εντυπωσιακό το ποιοί ακριβώς την υπογραφούν, μιας και στο παρελθόν δεν είχαν (φαινομενικά τουλάχιστον) κοινούς παρανομαστές.

Τους ένωσε η «Αγανάκτηση»; Μακάρι!

Να λοιπόν, που αυτή η δράση της πλατείας Συντάγματος αλλά και άλλων πλατειών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, μπορεί να μην έχει ένα καθορισμένο (φαινομενικά και πάλι) πολιτικάντικο ιδεολόγημα, που όμως παρ’ όλα αυτά  κατάφερε να σκουντήξει (κατά τα πρότυπα poke των σελίδων κοινωνικοποίησης) τους και με την βούλα σκεπτόμενους. Δεν θεωρώ πως αυτό και μόνον τους έκαμε να κινητοποιηθούν, τους έφερε όμως προ των ευθυνών τους, και με τον τρόπο αυτό βγήκαν λίγο από τον όμορφο κόσμο όχι πάντα αγγελικά πλασμένο. Και αυτό, μιας και οι καλλιτέχνες και η διανόηση, συνήθως, δεν έχουν τύψεις εξωτερικευόμενες μα περισσότερο εσωτερικές. Τύψεις για την, φαινομενικά και πάλι, απουσία των τελευταίων μηνών από τα «κοινά».

Αρκετές από τις προτάσεις τους ή αν θέλετε από τα λεγόμενά τους συμπίπτουν σε πολλές με αυτές των «ανθρώπων της πλατείας».

Η κίνηση αυτή πολύ γρήγορα κατακρίθηκε, πολύ νωρίς ίσως. Και το βασικό επιχείρημα ήταν, και ίσως παραμένει, αυτό της έλλειψης μίας σαφούς ιδεολογίας. Κομματικώς καμωμένης; Ίσως.

Μα αυτό ακριβώς είναι το θέμα, να μην έχουν μία ήδη δοκιμασμένη ιδεολογία, αλλά να την δημιουργήσει η εκεί τριβή, η εκεί ζύμωση των απόψεων. Όλοι οι άνθρωποι έχουν απόψεις, ή έστω γνώμες. Το ευτυχές είναι να τις μάθουν και άλλοι και είτε να τις συμμεριστούν, είτε να τις απορίψουν, είτε….! Να δουλευτούν.

Είναι φανερή η ομοίωσή της με την από τα πολύ παλιά χρόνια «Εκκλησία του Δήμου», ή ακόμη κοντύτερα του Παρισινού Μάη του’68.

Αυτές τις μέρες ερχόντουσαν πολύ συχνά στο μυαλό μου οι στίχοι του μεγάλου ποιητή : «…εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο…»

Και το ερώτημα παραμένει. Είμαστε εδώ και δρούμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, ή για να σμίξουμε; Να δράσουμε εθελοντικά, με αλληλεγγύη και με οργανωμένη και ειλικρινή δουλειά, ξεκινώντας από το άμεσο περιβάλλον ή να κοιτάμε το καβούκι του ο καθένας και τίποτα παραπέρα;

Και το βασικότερο, θα συνεχίζουμε να κατακρίνουμε ό, τι δεν γνωρίζουμε και δεν συμμετέχουμε ή θα ακούσουμε και τους άλλους ανθρώπους να μιλούν;

Ο Voltaire είχε πει: «…δεν μ’ αρέσουν αυτά που λες μα θα έδινα τα πάντα για να τα λες…»

Germiniorum

Σάββατο βράδυ. Να βγω να πάρω μέρος στην επανάσταση ή να κάτσω να δω τηλεόραση?

Faithless - Outrospective (Front cover)

Πραγματικά αναρωτιέμαι καμία φορά.
Έχω το θλιβερό προνόμιο να είμαι τρομερά λογικοφανής, και να έχω τουλάχιστον δυο απόψεις για το κάθε θέμα. Ζώντας εδώ γύρω και βλέποντας την κοινωνική όξυνση να βαράει κόκκινο, δεν νιώθω και πολύ καλά τελευταία. Δεν φταίει κάτι στους τρόπους αυτού του κόσμου, πάντα έτσι κινείται, με τις επαναστάσεις του, τις κοινωνικές εκρήξεις του, αλλά και τις αντίθετες φωνές που πρεσβεύουν «λογική» και «νομιμότητα».
Το πρόβλημα είναι ότι αδυνατώ να συστρατευτώ με κάποια πλευρά. Για αυτήν της «νομιμότητας» δεν τη συζητώ καν. Δεν είναι ότι δεν ακολουθώ τους νόμους, είναι ότι βρίσκω απίστευτα αφελές (αν όχι κακόβουλο σε κάποιες περιπτώσεις) που οι οπαδοί της, θεωρούν ότι ο μόνος τρόπος κοινωνικής ειρήνης είναι να υπακούσουμε στους νόμους, με την ελπίδα ότι μετά από τέσσερα χρόνια που θα ψηφίζουμε, αυτοί θα αλλάξουν. Η σκληρή πραγματικότητα έδειξε ότι οι νόμοι, πολλές φορές, φτιάχνονται για να εξυπηρετήσουν αυτούς που τους φτιάχνουν και σε περιπτώσεις όπως της δικής μας (με την τριτοκοσμική άποψη της εξουσίας για την σχέση της με τον πολίτη) ο γόρδιος δεσμός είναι (σχεδόν) αδύνατον να λυθεί.
Είναι σαφές. Σε αυτόν τον τόπο, το κράτος δεν θέλει καθαρές σχέσεις με τον πολίτη, αυτό που το αφορά είναι να γίνεται “deal”. Σου χρωστώ και μου χρωστάς. Σαν τις παλιές Σοβιετικές «δημοκρατίες», το καθεστώς νομοθετούσε ανεφάρμοστους νόμους και ύστερα επέβαλε μέρος αυτών, κλείνοντας το μάτι στον πολίτη και λέγοντας του: «Είδες? Ενώ θα μπορούσα να είμαι τρομερά αυστηρός μαζί σου, δεν εφαρμόζω το γράμμα του νόμου, οπότε είναι καθήκον σου να είσαι υπάκουος και ευγνώμων».
Διασκεδάζω απίστευτα με την σχεδόν θρησκευτική πεποίθηση κυρίως των φιλελευθέρων που πιστεύουν ότι οι πολίτες, όλοι μαζί και σαν από θαύμα, σε μια πρωτόγνωρη στην ανθρώπινη ιστορία κρίση ωριμότητας, θα καταλάβουν «τα λάθη» της εξουσίας και όλοι μαζί, συντεταγμένοι, θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές «το σωστό». Το κόμμα που θα έρθει επάνω στο άσπρο άλογο και θα διορθώσει τα κακώς κείμενα με νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες. Το ότι οποιοσδήποτε πολιτικός συνδυασμός για να φτάσει να μπορεί να έχει βήμα (ικανό για ειρηνική ανατροπή) θα πρέπει να έχει παίξει και να είναι ουσιαστικά μέρος της ήδη υπάρχουσας χυδαίας πραγματικότητας, είναι μια απλά ενοχλητική λεπτομέρεια.
Οπότε λες να βγω έξω για επανάσταση?
Δεν τα καταφέρνω. Άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα στον χαρακτήρα μου είναι ότι αδυνατώ να γίνω μέρος συλλογικοτήτων. Κάθε φορά νιώθω ότι υπονομεύομαι από τα κίνητρα, τον χαρακτήρα και (ίσως υπεροπτικά κρίνοντας) την αισθητική του κάθε ηγετικού μέλους και του όλου κινήματος γενικότερα.
Είναι βέβαια αλήθεια, αυτό που ζούμε και κυρίως αυτό που όλοι βλέπουμε πως έρχεται, δεν αντέχεται. Πράγματι, πρέπει να βγω στους δρόμους, ποιον να ακολουθήσω όμως? Αυτούς που τόσα χρόνια επιδίδονταν σε «επαναστατική γυμναστική», τους άλλους που χρόνια υπηρετούσαν το μέσα και κατάλαβαν ότι ήρθε ή ώρα να βγουν απ’ έξω? Δεν λέω, καλή είναι η μετάνοια αλλά δεν βλέπω ούτε αυτοκριτική, ούτε και ταπείνωση όπως θα ταίριαζε στην περίπτωση. Ίσως να φταίει που είμαι (και) ενοχικός τύπος και νιώθω ότι αν είσαι συμμέτοχος στο πρόβλημα δύσκολα θα γίνεις μέρος της λύσης. Τώρα τελευταία όμως με ενοχλεί και η γλώσσα. Όχι η γλώσσα αυτών που η επανάσταση ήταν η δουλεία τους, αλλά των άλλων των νεοφερμένων. Αυτών που θεωρητικά φέρουν μια νέα κουλτούρα για τα πράγματα και θα έπρεπε να είναι η φωνή της κοινωνικής συνοχής, μέσα στην όποια επανάσταση. Ακούω λοιπόν φράσεις όπως «ήρθε ή ώρα να διαλέξεις με ποιους πρέπει να πας και ποιους να αφήσεις», «η ώρα είναι τώρα» και άλλα αρκούντως τρομακτικά.
Δεν ψαρώνω.
H ώρα είναι τώρα για αυτούς που μέχρι χθες δεν είχαν καταλάβει τι γίνεται, για μερικούς άλλους η ώρα έχει έρθει εδώ και καιρό και για κάποιους άλλους δεν έχει έρθει ακόμα. Συμφωνώ ότι πρέπει να αλλάξει ρότα η κοινωνία και η πολιτεία. Ίσως χρειαστούν ριζοσπαστικές κοινωνικές δράσεις, όχι όμως με όρους, τώρα ή ποτέ και εμείς ή οι άλλοι. Αυτή την επιχειρηματολογία του εκβιασμού και της επαναστατικής realpolitic, την έχει και η κυβέρνηση με τους «ευρωπαίους ετέρους» και όχι μόνο. Παλιότερα σε ανάλογα διλλήματα μας είχε προτρέψει και το υπάρχον πολιτικό σύστημα που μας καλούσε να επιλέξουμε στο τέλος ποιος θα μας κυβερνήσει και ακόμα χειρότερα, τύποι σαν τον George Bush και τους Ταλιμπάν. Αυτοί που σκοπεύουν να φέρουν την αλλαγή, καλό θα ήταν να είναι περισσότερο προσεκτικοί. Αν νομίζουν ότι μπορούν να πάνε μπροστά τις επιδιώξεις τους, με δράσεις που συσπειρώνουν συντηρητικά την κοινωνία, βγάζοντας τους πάντες φασίστες, φορώντας την μαντίλα της ιντιφάντα και παρομοιάζοντας με λαχτάρα τις εδώ κινητοποιήσεις, με τις εξεγέρσεις που λαμβάνουν χώρα στις αραβικές χώρες, νομίζω ότι έχουν διαλέξει λάθος δρόμο.
Κάθε τόπος έχει τις δικές του ανάγκες και νιώθω ότι οι περισσότεροι που δρουν σήμερα (είτε θεσμικοί παράγοντες είτε αντιδρώντες) προσπαθούν να σπρώξουν την κοινωνία σε τετελεσμένα, να την αιφνιδιάσουν να της αλλάξουν ρότα με την βία. Το πρόβλημα είναι ότι σε τέτοιες καταστάσεις οι κοινωνίες δρουν σπασμωδικά και απρόβλεπτα και σπανίως με γνώμονα την συνοχή τους.
Νιώθω σύγχυση, αυτή την πίεση να διαλέξω, αλλά αυτά που βλέπω εκατέρωθεν δεν μου αρέσουν. Με έχει πιάσει και το παράπονο λίγο. Ενώ δεν περίμενα τίποτα ποια από την επιλογή του «ορθού δρόμου» και της άρχουσας τάξης, από αυτούς που αντιδρούν, περίμενα περισσότερα. Ένα όραμα να μπορείς να ταυτιστείς. Μια ελπίδα για αλλαγή που θα βασιζόταν στο νοιάξιμο για το εμείς, την καθαίρεση των επιχειρημάτων που πάνε να μας περάσουν αυτό που συμβαίνει σήμερα, ως μονόδρομο, με την πρόταξη οραμάτων, πιο υλοποιήσιμων από το Imagine του John Lennon.  
Αν πορευτώ μόνος φοβάμαι ότι θα έρθει μια στιγμή που θα πω, γιατί δεν επαναστάτησα? Ότι με την διστακτική μου στάση βοήθησα ώστε να παραμείνει αυτό που ζούμε. Ίσως να είναι και έτσι, δεν σου κρύβω ότι με ζώνουν οι τύψεις καμιά φορά.
Δεν ξέρω. Με ένα φίλο (και αυτός, αρκετά σοφότερος μου) που τα συζητάγαμε όλα αυτά εχθές και του εξέθεσα τους λόγους που ταλαντεύομαι, μου έλεγε ότι τα συγκεκριμένα ερωτήματα έχουν απαντηθεί εδώ και καιρό από φιλόσοφους και διανοητές. Χαίρομαι, ας φταίει τότε μόνο η άγνοια μου!


Από ο blog
http://www.kostouros.net/blog/

 με τις ευχαριστίες για την "άδεια κλοπής"

Germiniorum

"Μια φορά και έναν καιρό, ήρθαν οι καλλιτέχνες…"

Τι ωραία, είμαστε όλοι καλλιτέχνες!

 Ή μήπως όχι;

Κατά καιρούς βλέπουμε διάφορες εκθέσεις «καλλιτεχνών» οι οποίοι ασπάζονται την καλλιτεχνική οντότητα, και συχνά την θεωρούν δική τους. Θεωρούν τον Πολιτισμό πως τους ανήκει. Βέβαια και στην υποκριτική, την μουσική, τον χορό, τη φωτογραφία και ασφαλώς και στα άλλα είδη των «τεχνών», συμβαίνει το ίδιο φαινόμενο.

Είναι όμως έτσι;

Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε πως ο Πολιτισμός δεν ανήκει σε κανέναν. Αυτός είναι και ο λόγος της μαγείας του, το ότι ακριβώς δεν ανήκει σε κανέναν άνθρωπο, θεό, ζώο, φυτό κλπ.

Ο κάθε άνθρωπος ή ανθρώπινη ομάδα διαχειρίζεται ένα κομμάτι του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το «αφεντικό».

Το ευτυχές είναι η κοσμοσυρροή που παρατηρείται στην θέαση των καλλιτεχνημάτων. Τα μουσεία φιλοξενούν κατά καιρούς, τελευταία συχνά, μεγαλοπρεπείς και πολύ ενδιαφέρουσες εκθέσεις, πολλές παραστάσεις είναι καλά δομημένες, κινηματογραφικές ταινίες με ενδιαφέρον. Όλα αυτά συνθέτουν μια ευτυχή πραγματικότητα, η οποία σε κάνει να ελπίζεις πως η εκπαιδευτική ικανότητα της Τέχνης εμπλουτίζεται. Ο Πολιτισμός αναδεικνύεται, και μαζί του, οι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι. Μαθαίνουμε να ζούμε.

Και όλα αυτά, σε μια περίοδο οικονομικής και εικονομικής κρίσης. Που όπως φαίνεται, οι δυσκολίες διαβίωσης ωθούν τους ανθρώπους σε αναζήτηση ποιότητας και οργανωμένης καλλιτεχνικής έκφρασης.

Πως λοιπόν να υιοθετήσεις έναν όρο, και μια ύπαρξη σαν τον Πολιτισμό, όταν αυτός αναβαθμίζεται και εισχωρεί όλο και περισσότερο στον άνθρωπο;

Ασφαλώς, με έναν Πολιτισμό σε ανάδυση, το διανοητικό επίπεδο του ανθρώπου αναβαθμίζεται.

Μήπως θα ήταν καλύτερα, από το να υιοθετούμε διάφορες μεγάλες έννοιες, να αρκεστούμε σε αυτό που μας προσφέρουν απλόχερα;

"GerminioRum"

Το blog αυτό, έχει σκοπό την διμασίευση Πολιτιστικοκοινωνικοπολιτικών προβληματισμών και προτάσεων.