Πράγματι, είναι πολύ ωραία στην Αθήνα τούτες τις μέρες…!
Πληροφορήθηκα για ένα ανοιχτό, στην κυριολεξία, φεστιβάλ ταινιών που γίνεται στο κέντρο της πόλης, στο κατά την γνώμη μου πιό Κέντρο. Και ασφαλώς προτίμησα να αφήσω για λίγο τα βιβλία που με μαθαίνουν αυτό το διάστημα και, να μορφωθώ κινηματογραφικά. Ακούγοντας επίσης τα ονόματα των σκηνοθετών (σκηνοθετών, διότι εκείνη την ημέρα επρόκειτο για προβολές ταινιών μικρού μήκους) δελεάστηκα η αλήθεια είναι, κυρίως επειδή μου φάνηκαν γνωστά, πράγμα το οποίο δεν ίσχυσε…!
Αφού λοιπόν έχασα ένα rendez-vous το οποίο κανονίστηκε κακήν – κακώς, προτίμησα να ακολουθήσω την ήδη προγραμματισμένη συνάντησή μου με τον Κινηματογράφο.
Ξέρεις, είναι πολύ ωραία να παρευρεθείς σε ένα ανοιχτό με όλες τις σημασίες της λέξης καλλιτεχνικό δρώμενο. Πράγμα για το οποίο είμαι εξαιρετικά υπέρμαχος. Μερικές φορές βέβαια, αυτό το «ανοιχτό» πρέπει να το τακτοποιήσω κάπως στην σκέψη μου…
Έτσι λοιπόν αφού επιβιβάστηκα στο λεωφορείο, ξεκίνησα την διαδρομή μου για τον όμορφο προορισμό. Κατά την διάρκεια αυτής, σκέψεις νανούριζαν το τσερβέλο μου για την μορφή και την δράση του Πολιτισμού και των Τεχνών. Και ξαφνικά, η υπέροχη πραγματικότητα με προσγείωσε στο τώρα όταν η φωνή του οδηγού βροντιδώς (για να την ακούσουν και κάποιοι αφηρημένοι επιβάτες των τελευταίων θέσεων όπως ήμουν εγώ) λάλησε πως η διαδρομή ετερματίσθη διότι στο κέντρο της πόλης διαδραματιζόταν συγκέντρωση αυτοκινητιστών ταξί. Οι ταρίφες δηλαδή είχαν κλείσει το Σύνταγμα.
Ευτυχώς δεν ήμουν σε πολύ μακρινή απόσταση από τον προορισμό μου και επέλεξα να περπατήσω από το να επιβιβαστώ στο μετρό. Και συνέχισα έτσι τις σκέψεις για τον Πολιτισμό, όπου τώρα εισήχθησαν και κάποιες που αφορούσαν την κοινωνική πραγματικότητα.
Πως θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει Πολιτισμός χωρίς Κοινωνία;
Φθάνοντας στον τόπο προβολής, πολύ ωραία επιλογή χώρου, διαπίστωσα την προσέλευση του κόσμου. Εντυπωσιάστηκα. Ομολογώ, δεν πιστεύω πως ήταν τέτοια επειδή ήταν δωρεάν. Αλήθεια οι άνθρωποι θέλουν δράσεις πολιτιστικού περιεχομένου.
Αφού έθεσα σε λειτουργία τις ικανότητες σκοποβολής μου, συνέλαβα μία κατάλευκη πλαστική κεκλιμένη καρέκλα να με περιμένει γεμάτη ενθουσιασμό και αρέντεψα να την συντροφεύσω.
Ακουγόταν από τα μεγάφωνα μία ενδιαφέρουσα κλασσικονεοπόπ ηλεκτρονική μουσική, κατάλληλη σουρεαλιστικά βλέποντας την πλαϊνή μεριά του Παρθενώνα και en face την άσπρη οθόνη που θα φιλοξενούσε τις εικόνες των κινηματογραφιστών. Προς το παρόν είχε πάνω της το λογότυπο του Φεστιβάλ και τους χορηγούς (ασφαλώς όλα έχουν το τίμημά τους, και μερικές φορές καλώς).
Μετά τις ευχαριστίες των διοργανωτών για την ανταπόκριση του κοινού και την παρουσίαση των ταινιών που θα ακολουθούσαν ξεκίνησε η προβολή της πρώτης.
Ωραία!
Ήπια μία γουλιά νερό και στρώθηκα στην καρέκλα.
Μετά από πολύ λίγο μία γυναικεία φωνή με ρώτησε κάτι, που αργότερα κατάλαβα πως αφορούσε τις διπλανές μου καρέκλες. Στογγυλοκάθησε και εκείνη, με τον απαραίτητο θόρυβο και τον φίλο της να μην αντιλαμβάνεται πως υπήρχαν και άλλοι έμψυχοι στον χώρο προβολής. Και μόλις ανακουφίστηκα (μιάς και είμαι ελαφρά περίεργος και μυγιάγγιχτος) από το περιβάλλον αισθάνομαι την πλάτη της καρέκλας μου να γέρνει ελαφρά προς τα πίσω, μέχρι να διαπιστώσω πως ήταν ακουμπισμένος ο αγκώνας του δεξιού χεριού της εν λόγου κορασίδως.
Δεν βαριέσαι, λέω μέσα μου, πάλι καλά που νέα παιδιά στηρίζουν τέτοιες δράσεις.
Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και ξάφνου, μιάς άλλης δεσποινίδος η οποία δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα της από την ώρα που εμφανίστηκε, κρούει το κινητό της τηλέφωνο και αρχίζει να θεωρεί πως ευρίσκετε σε καφετέρια. Αφού λοιπόν την κοίταξα πολύ γλυκά με τα φρύδια μου να σχηματίζουν γωνία 120 μοιρών, εξαφανίστηκε…! Ευτυχώς είναι ανοιχτή προβολή!
Και όλες αυτές μου οι αντιδράσεις προέκυπταν από το γεγονός πως οι προβολές δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητες.
Προς το τέλος των προβολών αισθάνθηκα μια επιμελώς επίμονη, ρυθμικά συγχρονισμένη ανάσα. Προς στιγμή ανησύχησα και, γυρνώντας το κεφάλι μου είδα ένα σκυλάκι (καθόλου ωραίο) να υποφέρει από την ζέστη και την επιθυμία της πατρόνας του να παρακολουθήσει το θέαμα.
Ομολογώ πως δεν άντεξα να παρευρίσκομαι άλλο και αποφάσισα να εγκαταλείψω την θέση μου και κατευθύνθηκα στο μετρό.
Στην διαδρομή, θυμήθηκα πως την ίδια βραδιά εξελίσσονταν οι παραστάσεις της Λυρικής Σκηνής στο Ηρώδειο στο πολύ ενδιαφέρον έργο του Giuseppe Fortunino Francesco Verdi, “Nabucco”.
Εκεί δίπλα, δίπλα από εκεί που ήμουν. Στον ίδιο χώρο, αέρα.
Στον ανοιχτό αέρα της γειτονιάς που βρισκόμουν είχε δύο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πολιτιστικές και πολιτισμικές εκδηλώσεις.
Ενδιαφέροντα πράγματα στον ίδιο αέρα. Να τελικά που ο αέρας, μερικές φορές είναι καλό να μπαίνει μέσα μας….ειδικά τόσο πλούσιος.
Και να που αυτός ο αέρας κούνησε τους μύες του προσώπου μου και μου χάρισε μία ευχαρίστηση που εκδηλώθηκε με το αυθόρμητο χαμόγελο στο τέλος της βραδιάς μου.
Πράγματα στον ανοιχτό αέρα…
