"Μια φορά και έναν καιρό, ήρθαν οι καλλιτέχνες…"

Τι ωραία, είμαστε όλοι καλλιτέχνες!

 Ή μήπως όχι;

Κατά καιρούς βλέπουμε διάφορες εκθέσεις «καλλιτεχνών» οι οποίοι ασπάζονται την καλλιτεχνική οντότητα, και συχνά την θεωρούν δική τους. Θεωρούν τον Πολιτισμό πως τους ανήκει. Βέβαια και στην υποκριτική, την μουσική, τον χορό, τη φωτογραφία και ασφαλώς και στα άλλα είδη των «τεχνών», συμβαίνει το ίδιο φαινόμενο.

Είναι όμως έτσι;

Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε πως ο Πολιτισμός δεν ανήκει σε κανέναν. Αυτός είναι και ο λόγος της μαγείας του, το ότι ακριβώς δεν ανήκει σε κανέναν άνθρωπο, θεό, ζώο, φυτό κλπ.

Ο κάθε άνθρωπος ή ανθρώπινη ομάδα διαχειρίζεται ένα κομμάτι του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το «αφεντικό».

Το ευτυχές είναι η κοσμοσυρροή που παρατηρείται στην θέαση των καλλιτεχνημάτων. Τα μουσεία φιλοξενούν κατά καιρούς, τελευταία συχνά, μεγαλοπρεπείς και πολύ ενδιαφέρουσες εκθέσεις, πολλές παραστάσεις είναι καλά δομημένες, κινηματογραφικές ταινίες με ενδιαφέρον. Όλα αυτά συνθέτουν μια ευτυχή πραγματικότητα, η οποία σε κάνει να ελπίζεις πως η εκπαιδευτική ικανότητα της Τέχνης εμπλουτίζεται. Ο Πολιτισμός αναδεικνύεται, και μαζί του, οι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι. Μαθαίνουμε να ζούμε.

Και όλα αυτά, σε μια περίοδο οικονομικής και εικονομικής κρίσης. Που όπως φαίνεται, οι δυσκολίες διαβίωσης ωθούν τους ανθρώπους σε αναζήτηση ποιότητας και οργανωμένης καλλιτεχνικής έκφρασης.

Πως λοιπόν να υιοθετήσεις έναν όρο, και μια ύπαρξη σαν τον Πολιτισμό, όταν αυτός αναβαθμίζεται και εισχωρεί όλο και περισσότερο στον άνθρωπο;

Ασφαλώς, με έναν Πολιτισμό σε ανάδυση, το διανοητικό επίπεδο του ανθρώπου αναβαθμίζεται.

Μήπως θα ήταν καλύτερα, από το να υιοθετούμε διάφορες μεγάλες έννοιες, να αρκεστούμε σε αυτό που μας προσφέρουν απλόχερα;