Τολμήσατε; Ε, τολμήστε ντε…!
Με πολύ ενδιαφέρον είδαμε το κείμενο «Τολμήστε» των «Αγανακτισμένων καλλιτεχνών και διανοουμένων» του τόπου και της Ευρώπης (μιας και αρκετοί δεν δρουν μόνον εντός των εδαφικών συνόρων).
Είναι εντυπωσιακό το ποιοί ακριβώς την υπογραφούν, μιας και στο παρελθόν δεν είχαν (φαινομενικά τουλάχιστον) κοινούς παρανομαστές.
Τους ένωσε η «Αγανάκτηση»; Μακάρι!
Να λοιπόν, που αυτή η δράση της πλατείας Συντάγματος αλλά και άλλων πλατειών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, μπορεί να μην έχει ένα καθορισμένο (φαινομενικά και πάλι) πολιτικάντικο ιδεολόγημα, που όμως παρ’ όλα αυτά κατάφερε να σκουντήξει (κατά τα πρότυπα poke των σελίδων κοινωνικοποίησης) τους και με την βούλα σκεπτόμενους. Δεν θεωρώ πως αυτό και μόνον τους έκαμε να κινητοποιηθούν, τους έφερε όμως προ των ευθυνών τους, και με τον τρόπο αυτό βγήκαν λίγο από τον όμορφο κόσμο όχι πάντα αγγελικά πλασμένο. Και αυτό, μιας και οι καλλιτέχνες και η διανόηση, συνήθως, δεν έχουν τύψεις εξωτερικευόμενες μα περισσότερο εσωτερικές. Τύψεις για την, φαινομενικά και πάλι, απουσία των τελευταίων μηνών από τα «κοινά».
Αρκετές από τις προτάσεις τους ή αν θέλετε από τα λεγόμενά τους συμπίπτουν σε πολλές με αυτές των «ανθρώπων της πλατείας».
Η κίνηση αυτή πολύ γρήγορα κατακρίθηκε, πολύ νωρίς ίσως. Και το βασικό επιχείρημα ήταν, και ίσως παραμένει, αυτό της έλλειψης μίας σαφούς ιδεολογίας. Κομματικώς καμωμένης; Ίσως.
Μα αυτό ακριβώς είναι το θέμα, να μην έχουν μία ήδη δοκιμασμένη ιδεολογία, αλλά να την δημιουργήσει η εκεί τριβή, η εκεί ζύμωση των απόψεων. Όλοι οι άνθρωποι έχουν απόψεις, ή έστω γνώμες. Το ευτυχές είναι να τις μάθουν και άλλοι και είτε να τις συμμεριστούν, είτε να τις απορίψουν, είτε….! Να δουλευτούν.
Είναι φανερή η ομοίωσή της με την από τα πολύ παλιά χρόνια «Εκκλησία του Δήμου», ή ακόμη κοντύτερα του Παρισινού Μάη του’68.
Αυτές τις μέρες ερχόντουσαν πολύ συχνά στο μυαλό μου οι στίχοι του μεγάλου ποιητή : «…εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο…»
Και το ερώτημα παραμένει. Είμαστε εδώ και δρούμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, ή για να σμίξουμε; Να δράσουμε εθελοντικά, με αλληλεγγύη και με οργανωμένη και ειλικρινή δουλειά, ξεκινώντας από το άμεσο περιβάλλον ή να κοιτάμε το καβούκι του ο καθένας και τίποτα παραπέρα;
Και το βασικότερο, θα συνεχίζουμε να κατακρίνουμε ό, τι δεν γνωρίζουμε και δεν συμμετέχουμε ή θα ακούσουμε και τους άλλους ανθρώπους να μιλούν;
Ο Voltaire είχε πει: «…δεν μ’ αρέσουν αυτά που λες μα θα έδινα τα πάντα για να τα λες…»
Germiniorum
