Διανύουμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο, κοινωνικοπολιτικών αλλά και πολιτισμικών εξελίξεων.
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα και ευχάριστων, σίγουρα όμως ενδιαφερόντων…!
Πολύ συχνά η μνήμη μου ανατρέχει σε διάφορα επίκαιρα, ή μάλλον σύγχρονα, ή μάλλον διαχρονικά φαινόμενα και προβληματισμούς, σε σχέση με τις σχέσεις των σχέσεων στην Δημοκρατία. Κυρίαρχο θέμα μου είναι η πεποίθηση πως στην αρχαία Ελλάδα (των δημοκρατικά πορευμένων περιοχών της δηλαδή) οι φιλόσοφοι έπρεπε να ασχοληθούν με την πολιτική, και οι πολιτικοί να γίνουν φιλόσοφοι.
Η περίοδος είναι πολύ δύσκολη, και όχι μόνον δημοσιονομικά, πράγμα εξαιρετικής σημασίας για την βιωσιμότητα του λαού (και όχι της μάζας ή του όχλου), αλλά σε εξίσου μεγάλο βαθμό πολιτισμικά και θεσμικά. Είναι ανάγκη να ξανασκεφτούμε όλα αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε κεκτημένα, χωρίς απαραίτητα και να είναι. Ας πούμε για παράδειγμα, τον συνδικαλισμό. Κεκτημένο! Για ποιόν;
Ο καλός μας δάσκαλος για παράδειγμα, ο Ισοκράτης (436 -338 π. Χ.) πολλά χρόνια πριν είχε πει:
"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία"
Για ποιόν λόγο πρέπει να το ξαναθυμόμαστε αυτό; Για ποιόν λόγο να παραμένει επίκαιρο;
Ένας άνθρωπος ο οποίος μου είναι πολύ συμπαθής μου είπε κάποτε πως θα έπρεπε να γίνει τούτο: «οι άρχοντες, θα ήταν δίκαιο να δηλώνουν τα έσχες των πριν αναλάβουν τα πόστα, και με το πέρας να δηλώνουν τα πόθεν, και εάν υπάρχει αδικαιολόγητος πλουτισμός, να τους κατασχεθούν παρ’ αυτά. Αλλά όχι να τους επιβληθεί, να το πράξουν οι ίδιοι». Αλλά πριν τους εναποθέσουμε όλες τις ευθύνες, ας καθαρίσουμε τους καθρέπτες από την σκόνη και να προσπαθήσουμε να κοιταχτούμε.
Τέλος με αυτά, διότι κουράζομαι και εγώ γράφοντάς τα ως ιδανικές λύσεις.
Κάνοντας τις διάφορες περιηγήσεις μου στο παρελθόν (λένε πως ο καλύτερος τρόπος για να πας μπροστά, είναι να κοιτάξεις πίσω) θυμήθηκα και κάτι άλλο. Όταν ήμουν πολύ μικρός, συνηθίζαμε στα μέρη όπου μεγάλωσα και διδάχθηκα την ισότητα, κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς να φιλοξενούμε στα σπίτια μας, αρχικά ως κατοικίδια και έπειτα ως αντικείμενα θυσίας, γαλοπούλες. Και τότε, πριν την σφαγή, συνηθίζαμε ικανοποιώντας τον εγωισμό μας και θέλοντας να αποδείξουμε τις ικανότητες διαχείρισης στους γονείς μας, να διοργανώνουμε γαλοπουλομαχίες. Αφάνταστα κακόγουστο θέαμα (σκέφτομαι εκ των υστέρων …πια) το οποίο μας γέμιζε αυτοπεποίθηση και μεγαλομανία. Και φυσικά, ο κάτοχος της νικήτριας γαλοπούλας ήταν για την υπόλοιπη ημέρα ο άρχοντας της συνοικίας. Ο χαμένος, εάν ακόμη ζούσε το κατοικίδιό του, προπονούνταν για την επόμενη ‘μάχη’.
Δεν κατάλαβα ποτέ ποιός ήταν στην τελική ανάλυση η όρνιθα, εμείς ή η γαλοπούλα.
Μου κάνει φοβερή εντύπωση το γεγονός πως ξαναβλέπω τούτες τις μέρες σχεδόν σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας το ίδιο θέαμα.
Μόνο που τώρα φοράνε γραβάτες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου